Inny, a jednak taki sam! O tym jak pomóc dziecku zaakceptować swoją odmienność

Odmienność to wciąż dla wielu temat tabu.  Często z nieufnością patrzymy na osoby, odznaczające się wyglądem czy zachowaniem. Problem ten dotyka również dzieci – zarówno te wyróżniające się, nieakceptowane przez rówieśników, jak i te, które inności po prostu się boją. Co zrobić, by wytłumaczyć dziecku, że inny nie oznacza gorszy?

Od najmłodszych lat warto pielęgnować wśród naszych pociech tolerancję i szacunek. Rozmawiajmy z dzieckiem nie tylko o wspólnych cechach, ale też o różnicach, które dzielą ludzi. Każdy jest inny i im szybciej dziecko to zrozumie, tym łatwiej poradzi sobie
z odmiennością w dorosłym życiu.

Obrazowe wyjaśnienia

Dziecko najlepiej poznaje świat dzięki zabawie i trafionym przykładom. Warto szukać inspiracji w najbliższym otoczeniu - pokazać, że kolega z podwórka jest świetnym piłkarzem, choć gorzej radzi sobie z matematyką, a koleżanka z ławki maluje najładniej
w klasie, ale śpiewanie nie sprawia jej przyjemności. Dzięki temu każdy rozwija swoje pasje
i wnosi coś nowego do wspólnej społeczności. W lepszym zrozumieniu, czym jest odmienność, pomogą też książki edukacyjne dla dzieci. „Mam dysleksję” czy „Janek jest inny” to tylko niektóre propozycje Wydawnictwa Piętka, które w obrazowy sposób –
z perspektywy głównego bohatera, tłumaczą najmłodszym, jak radzić sobie
z innością.

Główny bohater – Staś w ciekawy i przystępny sposób opowiada swoją historię, tłumacząc jakie ma kłopoty i jak sobie z nimi radzi. W czasie, kiedy wiele osób uznaje dysleksję za usprawiedliwienie lenistwa, warto spojrzeć na zjawisko oczami dziecka, które się z nim boryka i mimo ciężkiej pracy osiąga małe sukcesy – tłumaczy Iwona Kowalska-Przybyła, nauczyciel i psychoprofilaktyk, na co dzień pracująca z uczniami dyslektycznymi.

Pełna akceptacja

Akceptację odmienności należy rozpocząć od najbliższego środowiska, czyli domu. Dziecko powinno czuć, że jest w pełni akceptowane przez osoby, darzące je największym zaufaniem. Brak aprobaty ze strony rodziców i rodzeństwa uniemożliwi mu zaakceptowanie swojej odmienności. Dlatego tak ważne jest, by nie namawiać dziecka na siłę do wykonywania czynności, które go stresują czy wywołują w nim poczucie wstydu.

Zachęcanie dziecka do ciągłej walki z nieśmiałością, poprzez zmuszanie go do wystąpień publicznych czy samodzielnego nawiązywania kontaktów z obcymi dziećmi, może wywołać skutek odwrotny do zamierzonego. Dziecko nie dość, że stanie się jeszcze bardziej zamknięte, to dodatkowo będzie miało poczucie, że coś z nim jest nie tak, ponieważ nie akceptują go nawet najbliższe mu osoby. Akceptację rozpocznijmy więc od nas samych – im szybciej uświadomimy sobie, że nasza pociecha nie jest idealna, tym więcej energii będziemy mogli przeznaczyć na wsparcie dla niego.

Zamiana słabości w atut

Zamiast koncentrować się na problemach, we wszystkim szukajmy dobrych stron. Namawiajmy dziecko, by nie wstydziło się swojej odmienności, a wręcz ją eksponowało.
W końcu każdy jest inny, więc nasz syn czy córka też nie do końca się wyróżnia.

Einstein, Newton, Picasso, Van Gogh, Churchill czy Kennedy – genialni naukowcy, utalentowani artyści, rozpoznawalni na całym świecie politycy. Oprócz międzynarodowej sławy łączy ich coś jeszcze – wszyscy mieli dysleksję. Byli inni, wyróżniali się, ale swoją słabość potrafili skutecznie zamienić w zaletę. To tylko niektóre przykłady potwierdzające, że nic nie jest w stanie stanąć na drodze do szczęścia naszego dziecka.

Każdy ma w sobie ukryty potencjał – trzeba tylko umiejętnie go wykorzystać i pomóc dziecku przekuć słabość w atut, co z pewnością zaprocentuje w przyszłości.